سیاست جنایی جمهوری اسلامی ایران در خصوص کودک‌آزاری جنسی در قانون حمایت از اطفال و نوجوانان مصوب 1399

نویسندگان :

مصطفی بهمدی¹، سیدمهدی نقیبی²، مهدی محسنی³،
کارشناسی ارشد، حقوق جزا و جرم شناسی، دانشگاه علوم اسلامی رضوی، مشهد¹، استادیار، گروه فقه و مبانی حقوق اسلامی، دانشگاه علوم اسلامی رضوی، مشهد²، دانشجوی کارشناسی ارشد، مدیریت اصلاح و کیفرهای قضایی، دانشگاه علوم قضایی و خدمات اداری، تهران³
شماره صفحه : 894-882
DOI :
چکیده :

محیط اجتماعی بر کیفیت زندگی تاثیر می‌گذارد و بعضی شرایط موجب بروز بیماری‌های روانی و جسمانی در کودکان می‌شود. کودکی، دوران رشد و شکل‌گیری شخصیت است. انواع کودک‌آزاری در این سال‌های حساس و مهم، به رشد و سلامت کودکان آسیب‌های جدی می‌رساند. در واقع هرگونه آسیب جسمانی یا روانی، سوءاستفاده جنسی و رفتارهای خشونت‌آمیز با کودک توسط فردی که مسئولیت آسایش و رفاه او را بر عهده دارد، طوری که سلامت و آسایش کودک آسیب‌دیده به خطر افتد، کودک‌آزاری محسوب می‌شود. کودکان آزاردیده در همه جنبه‌های رشد، مانند رشد جسمی، ذهنی، روانی و اجتماعی با مشکلات فراوان روبه‌رو خواهد شد. بررسی‌های مختلف نشان داده است که بسیاری از کودکانی که در دوران کودکی قربانی آزار بوده‌اند، در بزرگسالی خود به آزار کودکان پرداخته‌اند و این بزرگترین زیان کودک‌آزاری است که سبب تداوم آن می‌شود. کودک‌آزاری به عنوان یک مسئله مهم بهداشتی و اجتماعی در سراسر جهان شناخته‌شده است. هر ساله میلیون‌ها کودک در جهان مورد کودک‌آزاری جسمی، جنسی و عاطفی قرار می‌گیرد. کودک‌آزاری به صورت بالقوه باعث آسیب بر رشد، سلامت و بقای کودک می‌شود.

موضوع : فقه و حقوق
کلمات کلیدی : کودک‌آزاری، حقوق کودک، محارم، تعرض، پدوفیل، جرائم
لینک ارجاع مقاله :
www.hijournal.ir/fa/downloadpaper.php?pid=309&rid=34&p=A

---

تعداد بازدید از مقاله : 261
تعداد دانلود فایل : 40